ilham

is. <ər.>

1. Yaradıcılıq zamanı özünü göstərən ruhlanma halı, yaradıcı fikrin yüksəlişi; ruhlanma, təb. Baxdıqca nur əmən bu yeni elə; Sənətin ilhamı açar qolqanad. A. Ş.. Mən ilhamı bir dost kimi; İmdadıma çağırmışam. R. R.. Sənətimə can-qan gətirən, ilhamıma uçuş verən balamla fəxr elədim. B. Bayramov. İlham almaq – bir şeydən ruhlanmaq, vəcdə gəlmək, yaratmaq üçün ondan qüvvə almaq, təbə gəlmək. Yenə yaşıl don geyinmiş çəmənlər gülür; Təbiətdən ilham alıb ötür qumrular. S. V.. Barmağın gəzdikcə pərdələrdə, mən; Min ilham almışam o nəğmələrdən. Z. Xəlil. İlham vermək – ruhlandırmaq, yaratmaq üçün qüvvə vermək, vəcdə gətirmək, şövqləndirmək. Ey müqəddəs həyat! Müqəddəs insan! Sana ilham verən yalnız ürəkdir. S. V.. Bu, Bayram kişinin şair təbinə yeni bir ilham verdi. M. Rz.. İlhama gəlmək – bax ilham almaq. Şair öz şerinə ilhama gəlib can versə; Şeri bir inci kimi aləmi, dünyanı gəzər. S. Rüst.. Əli içdikcə ilhama gəlib danışan adamlardan idi. M. İ.. O, yenə düşünüb ilhama gəldi; Elə bil meşələr salama gəldi. H. Arif.

2. İlhamla şəklində zərf – böyük həvəslə, ruh yüksəkliyi ilə, ehtirasla, coşqun. İlhamla danışmaq. – Bizim ədəbiyyatımızda humanizm coşqun ilhamla tərənnüm edilmişdir.